من و روزها

گاهی اوقات، خیلی بیشتر از اون که آدم نیاز داشته باشه که کسی دوستش داشته باشه، دلش میخواد و احتیاج داره که کسی رو‌دوست داشته باشه و بهش محبت کنه؛ هر چند که دوست داشته شدن؛ واقعا لذت بخش و زیباست،.....

* خدا نصیب همه بندگانش بگرداند؛ به ویژه گل آبی ها 

من و روزها...

چرا این طوری شدم؟! چرا بعد از سه هفته که میزبان برای امشب هماهنگ کرده و اون همه آدم رو دعوت کرده؛ بعد از این همه انتظار برای رسیدن امروز و جابه جا کردن تمام برنامه ها برای رفتن به این مهمونی، این طور بی حوصله شدم و پام رو کردم توی یک کفش که نمیام که من و روزها...

پارسال این موقع، همش فکر می کردم  اگر تصمیمم برای خرید دوربین رو زودتر قطعی کنم و آموزش دیدن شروع بشه، تمام زیبایی های این فصل رو عکس خواهم گرفت. اما امسال که دوربین دارم و آموزش های اصلی رو دیدم و این همه زیبایی هست؛ اصلا حوصله بیرون رفتن و عکس گرفتن ندارم؛ اون هم تنهایی .....

من و روزها...

ادامه این وضعیت و صبر و انتظار ؛ جز فشار روانی و اعصاب خردی و بلاتکلیفی، نتیجه ای نداره و هر روز هم شرایط رو برام سخت تر می کنه. چطور تونستم این همه بی توجهی و دیده نشدن و حتی خودخواهی رو طاقت بیارم؟ آیا وقتش نرسیده که یک تصمیم جدی بگیرم و به این اوضاع بی ربط  خاتمه بدم؟.....

فردا هر طور شده باید برم کوه. باید یک کم ذهنم باز بشه و بدون دخالت دلم، یک کم جدی با عقلم خلوت کنم و فکرم رو متمرکز کنم.......

من و روزها...

خب، نهصد صفحه توی کمتر از ۴۸ ساعت. دو تا کتاب داستان روان و جذاب البته. رکورد بدی نیست؛ اما آیا حیف این هوا و خلوتی پارکها و خیابانها نیست؟ یک فرصت فوق العاده برای عکاسی و لذت بردن از بهار که فعلا شده چسبیدن به خانه و تند و تند بلعیدن جملات رمان. البته شاید هم برگرده به خوش خیالی من که میخوام وقتم آزاد باشه تا شاید کسی دلش برای ما تنگ شده بود و می خواست ما رو ببینه! و البته چون هیچ خبری نیست، سر ت من و روزها...

خیلی خوب بود. فکر نمی کردم نسبت به دیدن عکس او، این قدر بی تفاوت باشم. باورم نمیشه که این قدر ساده، از کنار او و خاطراتش بگذرم؛ بی حسرت و اندوه و خشم. و این نمیتونه به جز تاثیر گذشت زمان باشد......

پ.ن: نکند ربطی به قلبم داشته باشد و قسمتی از آن که پیش تو‌ جا مانده است؟.....

من و روزها...

هیچ چیزی نمیتونه اشکم رو در بیاره: نه شعر و‌موسیقی و این همه غصه، نه خوندن کتابی که توصیه شده به همراه دستمال کاغذی فروخته بشه ، نه حتی این همه بی توجهی و بی وفایی: سنگ شده ام انگار...

من و روزها...

میگه خودت رو دوست داشته باش. با خودت مهربون باش.

میگه خودت رو سرزنش نکن. حتی اگر اشتباه کردی، بگو اشکالی نداره و سعی کن تکرارش نکنی.

میگه خودت رو در بهترین حالت تصور کن.

میگه با خودت دعوا نکن.

.....

همه اینها خیلی خوبه، اما وقتی کارآیی شون معلوم میشه، که بتونه باعث فراموشی این همه نامحبوب آدم بودن بشه. مگه نه؟....

من و روزها...

* میگن هر دویی، سه ای داره. اما لزوما این طور نیست. خصوصا در مورد روزها. مثلا چهارشنبه سومی در کار نیست؛ دیدی؟!* مزخرف ترین و به درد نخورترین نوع ارتباط دوستی، بین همکارهاست. اگر دست من بود، نمیذاشتم هیچ دو تا همکاری بیشتر از سلام و علیک، حرف غیر کاری بزنن. حتی یادآوری این که اون روزهای خوب چطور خراب شد، بعد از دو سال و اون یکی هم دو سال و نیم، مایه اعصاب خرد شدنه. وای اگر قرار باشه روزی دوباره مش من و روزها...

خوووووب، بالاخره یک بیستم فروردین ماه دیگه هم رسید و تقویم ورق خورد و یک سال دیگه به سن ما اضافه شد و از باقیمانده عمرمون کسر.به مدد ارتباطات و آدمهای بیشتر، هر سال هم تعداد و تنوع تبریکات بیشتر میشه و البته که حواس جمعی من در به یاد سپردن مناسبتهای مهم دوستان، در این داستان بی تاثیر نیست.اما خب، وقتی اوایل دهه پنجم زندگیت باشی و پدر و مادرت از اون سر شهر و توی ترافیک، بیان که دسته گل تبریک تولدت من و روزها...

- آدم ها رو نمیشه شناخت. گاهی اونقدر مشتاقن که میخوان معجزه کنن و شده حتی از زیر سنگ، وسط زمستون برای خاطر`ت`  آلبالو بیارن،گاهی به وقت آلبالو که میشه؛اصلا حضور `ت`  رو فراموش میکنن....

- اشتیاق مال وقتیه که میخوان راضیت کنن، وقتی دلت رو ازت گرفتن، دیگه حتی حضورت مهم نیست؛ چه برسه به خواسته ات.....

* آخر این کتاب، نباید این همه تلخ تموم می شد که حالم این همه بد بشه. لعنت به دوری و فاصله. اصلا لعنت به هرچی خواستنه که نرسیدن و یاس دنبالش باشه....

من و روزها...

- خشمگین / عصبانی بودن ، خیلی بهتر از بی تفاوتیه. وقتی چیزی برای آدم اهمیت داره؛ از دستش / به خاطرش عصبانی میشه. اولین نشانه بی اهمیت بوددن یک چیز، بی تفاوت بودن نسبت به اونه ....

- نمیدونم چرا هر بار، بیشتر از قبل احساس می کنم که یک چیزی داره از من پنهان میشه وجوابی که بابت اون گمانم گرفتم، راست نبوده. کاش اشتباه کرده باشم. کاش هیچ وقت دروغ نشنوم....

. طبیعتا عنوان ربطی به نوشته ندارد!

من و روزها...

چرا این کابوس های گاه و بیگاه نیمه شب، برای تو "دوست عزیز" تمومی نداره؟ چرا هر از چند گاه در خواب ؛ این طور بیمار -اون هم بیماری های عجیب و غریب - می بینمت ، پر از آشفتگی و ناراحتی؟ مطمینم که این خوابها بی دلیل نیست؛ اما چرا با وجود این همه فاصله و دوری، آشفتگی هات این طور روی ذهن من تاثیر می ذاره؟ ناراحت نیستم؛ روزگاری انرژی های مثبتت، همینطور به آرامش ذهنم کمک کرد و الان معترض این کابو من و روزها...

وقتی کسی برای تو وقت ندارد، یعنی در اولویتش نیستی. اگر کسی/ کاری برای آدم اولویت داشته باشه، حتما براش وقت پیدا می کنه و اگر اولویت نداشته باشه، هفته ها و‌سالها هم میتونه بگذره و وقتش نشه. مثل همون حکایت معروف پر کرذن لیوان با سنگ بزرگ و کوچک و‌آب و ......اینها جملات من هست که عمیقا بهش باور دارم. اما شنیدنش از یک آدم معتبر توی یک جمع غریبه، مطمینا اعتبار متفاوتی به این حرفها میده.* خودم میدونم وق من و روزها...

فکر می کنم که برای لذت بردن از این همه چیزهای خوب، چقدر تنهام.....

مشکلات و‌خستگی و بیماری رو با اندکی صبر و تلاش، میشه به تنهایی از سر گذروند. اما از خوشی ها، نمیشه به تنهایی لذت برد. برای لذت بردن از طبیعت، همراه لازمه. سفر، بدون یک همسفر خوب و همراه؛ بی معنیه. حتی خوردن این همه خوراکی های رنگارنگ، بدون همراه هیچ لذتی نداره.

آدم باید همراهی داشته باشه، که بتونه در کنارش، همه خوبی های دنیا رو‌تجربه کنه و ازشون لذت ببره .....

من و روزها...

از بزرگترین نقاط ضعف و‌اشتباهات من، وقت نشناسیمه. یعنی صبوری می کنم و صبوری می کنم و تحمل می کنم و طاقت میارم، خیلی بیشتر از اون چه که باید، بعد وقتی که قطره آخر توانم سر ریز میشه، اون وقت در شرایطی که نباید و ابرازش بیشترین ضرر و‌کمترین بازدهی رو داره؛ معترض میشم و‌خشمگین میشم و ..... بعد نه تنها از این ابراز بی موقع، هیچ نتیجه ای نمی گیرم، که تمام آن صبر و تحملم هم بی فایده میشه و نادیده انگاشته من و روزها...